Delilik De Az Akılla Olmuyor

Meczupların ve delilerin hepsinin ayrı ayrı hayat hikâyeleri vardır. Bizden bir parçadırlar. Mala, cana genelde zarar vermeyen masum kendi halinde yaşayan garip insanlardır.

Kimilerinin adı olmasa da hatırası her birimizde mutlaka vardır. Adı olmayanlara da genelde bizler ad takarız.  Sokaklarda gördüğümüz her sahipsizin elbet bir sahibi vardır. Ama, insanoğlu sınıflandırma yapmayı sever. Hele gördükleri delilerin ardından bir şeyler söylemezlerse içleri rahat etmez. Oysa sokakta eriyen, tükenen bizim vicdanımızdır.

Bu güzel insanları kışın, soğuğunda çıplak, ceketsiz, kısa kollu, ayakkabısız, gezerken görürüz, oralı olmayız yan vurup geçeriz hiç düşünmeyiz bu insanlar bu soğukta nasıl olurda hastalanmadan böyle sağlıklı yaşarlar… Veya yazın sıcağında kat kat giysi üzerlerine giyinirler, terlemezler, sıkılmazlar, bunalmazlar bizler aynı şartlarda onlar gibi yaşasak hastanelik olmamız kaçınılmaz olur…

Deliler, akli melekelerinde noksanlık olanlar, doğruyu yanlıştan ayırt edemeyenlerdir.

Allah dostlarından Bayazid-i Bestami Hazretleri bir gün tımarhanenin önünden geçiyordu. Hekimlerden birisi de tokmakla havanda bir şeyler dövüyordu. Bayazid-i Bestami hazretleri:
-Ne yapıyorsun Hekimbaşı?
-Delilere ilaç hazırlıyorum.
-Benim hastalığıma da ilaç olur mu?
-Hastalığın nedir?
-Günah hastalığı. Bir ilaç biliyorsan tarif et.
-Hayır, ben günah hastalığının ilacını bilmiyorum"
O sırada parmaklığın arkasından bir deli Bayazid-i Bestami'ye seslendi:
"Gel baba gel senin hastalığının ilacını ben biliyorum.”
-Söyle bakalım seni dinliyorum.
-On dirhem tövbe kökü ile on dirhem istiğfar yaprağı al. Bunları kalp havanına koy. Tevhid tokmağı ile döv. İnsaf eleğinden geçir. Gözyaşlarıyla yoğur. Aşk fırınında pişir. O macundan her gün beş kaşık al. Senin hastalığından eser kalmaz."

Bayazid-i Bestami bunları dinledi. İçini çekti ve; "Hey gidi dünya hey! Seni deli diye tımarhanenin parmaklıkları arkasına koyanlar utansın!" dedi.

Rahmetli babam Mustafa Ahıskalıoğlu’nun dediği gibi “Delilik de az akılla olmuyor” sözü Bayazid-i Bestami Hazretlerini tamamlamaktadır.

Deliler daima gülerler ve birilerini sevdi mi yaklaşır, hafifçe vurur ve o güzelim gözleri ışıl ışıl baktıktan sonra “deliler gibi” kaçarlar. Bir yarım somun ekmekten başka bir şey almadan göçer giderler şu yalan dünyadan.”

Delilerle teşrik-i mesaim çocuk yaşlara dayanır çocukken arkadaşlar ile Siyavuşpaşa’dan, Şirinevler’den yürüyerek Bakırköy Sahili’ne yüzmek için yürüyerek giderken genelde kestirme olduğu için Bakırköy akıl hastanesinin yolunu kullanırdık o zamanlar delileri ve yatan hastaları rahatlıkla görüp konuşabiliyorduk. Birbirinden farklı hayatlar birbirinden farklı insanlar ve biz onlarla şakalaşmayı, dalga geçmeyi bir marifet zannederdik. Çocukluk işte. Türk sinemasında birçok kez bizim gördüğümüz akıl hastaları o yıllarda filmlerde işleniyordu. Oysa onların hayatımızın önemli bir parçası olduğunu bilmiyorduk. Bayburt’ta birçok deli yaşamış ve ölmüştür. Şu anda yaşamakta olan halkın sevdiği o saf temiz insanlardan eskisi gibi fazla bulunmamaktadır.

 Meczuplarla ve delilerle şakalaşırken insanlıktan çıkmamamız lazım. Onların, Allah’ın yarattığı kullar olduğunu unutmayalım. Saf insanlarla alay edip küçük düşürmeyelim. Bu tür davranışlarla aslında kendimizi küçük düşürürüz. Sevgi ve saygıyı elden bırakmadan insanî davranalım. Kimin deli kimin akıllı olduğunu bazen hayat yüzümüze delice çarpar. “Yaratılanı sevmek yaratandan ötürü” söylemi, uygulanması gereken en güzel sözlerden biridir.
 
Akıllı köprü yapana kadar, deli dereyi geçermiş.
Delinin biri kuyuya bir taş atmış, kırk akıllı çıkaramamış.
Deliye her gün bayram.
Ölüsü olan 1 gün delisi olan her gün ağlar.